Na vier jaar wachten brachten de Schotse rockers van de Stereophonics hun 8ste album uit afgelopen maart, ‘Grafitti on a train’. Dit album is de opvolger van het succesvolle album ‘Keep calm and carry on’.
De afgelopen jaren hebben De Mansjes deze band wel in hun armen gesloten en meerdere malen live gezien. De band maakt aanstekelijke rockplaten welke je na en paar luisterbeurten al flink mee kan brullen.
Het album opent met het fraaie ‘We share the same sun’. Het nummer begint rustig en explodeert in het refrein om vervolgens vol met gitaarsolo’s naar het einde te gaan. De boodschap is duidelijk; de Phonics zijn op zoek naar verbondenheid.
De titelsong is het tweede nummer op de plaat. ‘Grafitti on a train’ is meeslepend. Het tempo doet denken aan ‘Mr Writer’ maar deze track is veel melodieuzer. De strijkers zijn aanwezig, de gitaarsolo is heftig en dit nummer wil je live met je ogen dicht beluisteren op een zonovergoten festivalterrein. De piano geeft het nummer een waardig einde . Prachtnummer!
Het eerste poprocknummer met hitpotentie komt met ‘Indian summer’. De tweede single van het album. Wat mij betreft niet het beste nummer. Het luistert wel lekker weg, maar een tikkeltje saai is het wel.
‘Take me’ is een heel rustig en experimenteel nummer waarin zanger Kelly Jones (overigens ook de producer van de plaat) wordt ondersteund door een damesstem. Het nummer is gewaagd en wordt goed opgebouwd, hierdoor is het toch wel aanstekelijk.
‘Catacomb’ is dan weer ouderwets Stereophonics, rocken! Hiervan hebben de Schotten inmiddels meer dan voldoende goede nummers en dit nummer mag zeker worden toegevoegd.
‘Roll the dice’, voorzien van complete blazerssectie mag er ook wezen. Als Robbie Williams in zijn beste dagen. ‘Violins and tambourines’ gaat nog een stapje verder want het lijkt alsof de band hier wordt vergezeld door een compleet orkest. Bijna klassieke rock zoals alleen Queen en Muse dat kunnen.
Het contrast naar ‘Been caught cheeting’ is groot. Een bluesachtige ballad welke lijkt opgenomen in een rokerige kroeg rond een uurtje of 2 in de nacht. De stem van Kelly Jones komt hierin het best tot zijn recht. In mijn ogen een absoluut hoogtepunt op deze plaat en eigenlijk zou dit een wereldhit moeten worden.
‘In a moment’ is als single al uitgebracht. Eveneens terecht, hoewel de hitpotentie van dit nummer minder groot is. Toch is ook dit een ijzersterk nummer welke mij doet denken aan Alice in Chains. Dit MOET live beleeft worden.
De afsluiter is ‘No-one’s perfect’, een klein, dromerig nummer. Een echte afsluiter van een plaat. Voor mij een mooie afsluiter van een wederom zeer geslaagd Stereophonics album.
‘Graffiti on a train’ is een variërend en melodieus album waarin de band toont erg volwassen te zijn geworden en bovenal ook duidelijk weergeeft dat de Schotse rockers meer kunnen dan alleen flink rocken. Juist dat laatste is het enige kritische punt, want echte rocknummers staan er nauwelijks op. Toch kan deze laatste plaat mij meer dan bekoren.
Zeer waarschijnlijk blijft ook dit Stereophonics album voorlopig wel even in de cd-speler en ik denk dat ook diverse andere Mansjes erg blij zijn met deze plaat!
8 – Gumus