RECENSIE: U2 GEEFT KRACHT MET SONGS OF EXPERIENCE

In het jaar waarin de emoties bij De Mansjes een nieuwe dimensie kregen wordt na een lange stilte op deze site een eerste stap gezet richting de toekomst. Na het verlies van onze grote Mansvriend Wat Jij Uh Jos in oktober was er simpelweg geen kracht om met deze site bezig te zijn. De klap van zijn dood kwam hard aan en galmt ook nog steeds hevig na.

Vorige week kwam het nieuwe album van U2 uit, Songs of experience. De opvolger en het zusje van het in 2014 verschenen album Songs of innocence. Het album zou al eerder verschijnen, maar door alle ontwikkelingen in de wereld en de tussentijdse ingelaste tournee als eerbetoon aan het klassieke album The Joshua Tree verschoof de releasedatum tot aan 1 december 2017.

In aanloop naar de release werden al 4 nummers eerder losgelaten op het publiek. Het eerste was The little things that give you away dat U2 speelde tijdens de Joshua Tree tour. Het laatste nummer dat WJUJ in zijn leven hier live hoorde was dit nummer… Ook heeft hij in zijn laatste weken samen met mij de nummers The Blackout en You´re the best thing about me beluisterd. Maar of ze echt binnen kwamen bij hem was maar de vraag. Als laatste werd vlak voor de release van het album American soul online uitgebracht.Daarmee gaven de Ieren al in vier tracks een grote diversiteit aan sounds prijs. Het album moest een experience worden.

Op 1 december reed ik naar de platenzaak hier in Haarlem om het album te halen. Een moment wat ik altijd deelde met WJUJ en dus was de wandeling naar de platenzaak een gedenkwaardige. Als eerste na openingstijd kreeg ik de deluxe versie in handen waarna ik uiteraard in de auto de cd gelijk volop aanzette.
Zelf hou ik van platen die een bepaalde sfeer oproepen of in een bepaalde thematiek zijn opgebouwd. Wat dat betreft heeft U2 in hun bestaan dit maar op een aantal platen weten te bereiken zoals The unforgettable fire, Zooropa en Achtung baby. Het laatste Songs of innocence, waarin de band in een aantal songs teruggreep naar hun jeugd in Dublin, slaagde daarin voor een deel.

Songs of experience is voortgekomen uit brieven die Bono schreef aan zijn naasten, vrienden en fans. De kernvraag die hij zichzelf stelde; stel je eens voor dat je dood bent, wat heb je dan willen zeggen waar je nu de kans nog voor hebt. En op deze manier komt het thema de dood op een bijzonder moment in onze Mansjeslevens.

Het album opent met Love is all we have left. Een mysterieus nummer wat het beste omschreven kan worden als een soundscape. Ook on U2´s om een album zo te beginnen. In de auto springen de tranen in mijn ogen want het voelt bijna alsof WJUJ tot mij spreekt ´Now you´re at the other end of the telescope… – …Hey, this is no time not to be alive´. De toon is gezet.

Als tweede hoor ik Lights of home. Een strakke gitarrrif vormt de intro die overgepakt wordt door een beukende beat. De eerste regel uit Bono’s mond is ‘Shouldn’t have been here ‘cause i schould be dead’. Hiermee refereert Bono aan zijn bijna dood ervaring die geheim bleef voor het grote publiek. Het nummer is sterk in opbouw en heeft een heerlijk refrein dat live zeker door de massa zal mee worden gebruld en dan moet het beste stuk nog komen. Het laatste deel van dit nummer is grotesk. Het doet tevens refereren aan het nummer Iris van het vorige Songs of Innocence waarmee de eerste link is gelegd. ‘Free yourself to be yourself. If only you could see yourself’. Daarmee kan Lights of home zomaar eens het laatste nummer tijdens de liveshows gaan worden.

De derde track is het reeds bekende You’re the best thing about me. Een vrolijk poprocknummer waarmee U2 denkt een hitsingle te hebben gelanceerd. Persoonlijk is dit niet mijn favoriet. Niet dat het slecht is, maar het raakt me niet. Get out of your own way doet dat meer. De opbouw van dit nummer doet denken aan Beautiful day, zeker de coupletten. Nu al is duidelijk dat dit nummer een blijvertje wordt in U2’s ouvre want al het bekende wat U2 is zit er in. Ook live wordt dit een favoriet tijdens de komende tournee. In potentie is het even sterk als bijvoorbeeld City of blinding lights.

Aan het eind van de vorige track is Kendrick Lamar te horen. Hij vormt met een speech de overgang naar American soul. En dit is een van de beste nummers op de plaat. Wat een power en U2 klinkt hierop verrassend fris. Het is ontstaan uit een bridge uit Volcano van het vorige album (zoals One ooit is ontstaan uit een bridge uit Mysterious ways). Voor het eerste sinds het aanzetten van Achtung baby (1991) word ik verrast door een nieuw geluid. Dit nummer geeft U2’s grote liefde voor The American dream weer. Ook is de band, met Bono voorop, groot tegenstander van het handelen van de huidige president Donald Trump. Volgens de band wordt juist The American dream die o.a. Martin Luther King uitdroegen te niet gedaan door Trump. Dit nummer schreeuwt om die droom weer tot leven te laten komen.

Het eerste rustpunt komt met Summer of love. Je zou denken een liefdeslied, maar het gaat over Syrie en de vluchtelingenproblematiek. Het gitaarspel van The Edge is heel fijntjes. Dit wordt een aanstekermoment tijdens de concerten. Ik zie de beelden al op de schermen verschijnen ter ondersteuning.

Tot nu toe heeft Songs of experience enkel nog maar sterkte nummers laten horen. Waar eerder verschenen platen echt al wat zwakkere momenten hadden laten horen is dat nu nog niet het geval geweest.

Red flag day komt door de speakers. Een duidelijke gitaarrif van The Edge opent de track en Bono komt door. Na aanvang van het refrein horen we eerst alleen Bono, maar de uptempo beat komt halverwege er doorheen waarna bassist Adam Clayton de track met geweldig werk voortstuwt. U2 klinkt op dit nummer bijna als in de October periode, maar het is niet terug naar toen, maar verder naar nu en doet ook denken aan The Cure. Dit is tot nu toe mijn favoriete nummer op de plaat.

The showman is rock n roll en brengt U2 terug naar het begin van dit muziekgenre bijna terug naar de jaren ’50 of ’60. Een welkome afwisseling op de plaat en nog niet eerder gehoord in U2’s lange catalogus. Toch voelt dit nummer een beetje als albumvuller.

Een nieuw hoogtepunt komt met The little things that give you away. Dit nummer kenden we dus al van de live concerten waarbij het af en toe als afsluiter werd gespeeld. Het opent heel rustig met een drummachine en synthesizer. Je waant je heel even in Foreigners I want to know what love is. Dit nummer bouwt prachtig op tot aan de grote climax aan het eind waarin alles wat U2 is samenkomt. Heel, heel fraai en absoluut een favoriet op deze plaat.

Landlady volgt. De intro zet je even op het verkeerde been, want is dit een zachte opening voor een knallende rocker? Nee want een fraaie ballad volgt. Alleen waar het vorige nummer langzaam werd opgebouwd tot groteske einde blijft dit nummer op zijn plaats. In eerste instantie voelt het aan als albumvuller, maar zeker door het meeslepende eindstuk staat Landlady als een huis.

De rocker komt wel met The blackout. Deze track werd ook al eerder bekend gemaakt door de live versie, opgenomen in de Gashouder in Amsterdam-west. En vlak voor de release van het album werd het op Record store day op vinyl uitgebracht. De intro is bijna Zoo station en het nummer kent een refrein om mee te brullen. De nieuwe concertoperer? ‘When the lights go out…’.

Nog twee tracks te gaan en wat volgt is het bombastische Love is bigger than anything in it’s way. Dit is een nummer voor onder de kerstboom en absoluut een waarschijnlijke single. En daarvoor wordt ook gehint op de achterkant van de albumhoes omdat de eerste regels daar extra worden vermeld.

De laatste track is 13 (There is a light). Dit is een rustige remake van Song for someone van de vorige plaat. En Bono geeft hier antwoord op de vraag voor wie dat nummer is, namelijk o.a. voor zichzelf. Hiermee maakt U2 de ‘dubbel’ Songs of innocence en Songs of experience rond.

Was de eerste van die twee niet consistent genoeg (hoewel er zeker een aantal heel mooie songs op staan) daar is de laatste heel sterk. Kenners en fans praten over het beste album sinds All that you can’t leave behind uit 2000. Dat kan ik zeker be-amen, sterker nog misschien vind ik Songs of experience wel beter dan dat album want dat verloor na een ijzersterk begin van 6 nummers wel aan kracht. Songs of experience is in ieder geval het meest verrassende album sindsdien want hierop toont U2 weer lef met nieuwe en frisse geluiden.

Het is vreselijk pijnlijk dat WJUJ dit niet meer mee mag maken want hij had ook deze plaat zeer gewaardeerd en nog meer had hij uitgekeken naar de komende tournee, deel twee van de iNNOCENCE & eXPERIENCE tour. Nu moeten wij als Mansjes met hem in gedachten de concerten bezoeken, maar dat doen we wel met een album vol mooie nieuwe muziek waarmee U2 kracht geeft voor de toekomst.

Gumus

Geef een reactie